Δεκεμβριανά 2008

Σφάσονται οι νοικοκυραίοι κάθε απόχρωσης.
Από τους ρεβιζιονιστές της ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΚΛΙΚΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ μέχρι τη συντηρητική δεξιά και τις παραφυάδες της (βλ ΛΑΟΣ- ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- ΣΤΟΧΟΣ)

"Αλήτες", "προβοκάτορες", "μπάχαλοι" και "πράκτορες" ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύονται κάθε φορά ενάντια στους διαδηλωτές, από τα φερέφωνα του αστικού κράτους και τους μηχανισμούς του.

Κάθε φορά που η σύγκρουση ξεπερνά τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα και παίρνει χαρακτηριστικά εξέγερσης ενάντια στο αστικό κράτος και τον καπιταλισμό επιστρατεονται οι γνωστές εδώ και χρόνια πρακτικές της καθεστωτικής αριστεράς και δεξιάς.

Οι δήθεν "αριστεροί προοδευτικοί"(βλ Συριζα) μιλούν για την ανάγκη εκτόνωσης της βίας, για το δίκαιο των εξερμένων το οποίο όμως πρέπει να εκφραστεί δημοκρατικά και με ειρηνικό τρόπο.Για την ανάγκη να εξομαλυνθεί η κατάσταση έτσι ώστε να επιστρέψουμε στην ομαλότητα.Διότι η Βία, ισχυρίζονται χωρίς αιδώ δεν οδηγεί πουθενά...

Από την άλλη πλευρά η συντηρητική δεξιά και άκρα δεξιά συναντάται στη πράξη με τη διεφθαρμένη ηγεσία του ΠΕΡΙΣΣΟΥ.Δεν είναι η πρώτη φορά.
Μιλούν για προβοκάτορες και πράκτορες. Και από την άκρα δεξιά το περιμένουμε. Οι "κομμουνιστές" όμως που αντικαθιστούν τη ταξική ανάλυση με τη προβοκατολογία και τη συνομωσιολογία, δε κάνουν παρά αντικειμενικά παίζουν το βρώμικο παιγνίδι της αστικής τάξης και των μηχανισμών της.


Είτε στη σκληρή εκδοχή του συντηρητισμού(συνομωσιολογία), είτε στη πιο light εκδοχή των προοδευτικών (τα παιδιά έχουν δίκαιο... αλλα... να ομαλοποηθεί η κατασταση και... προς θεού όχι στις καταστροφές ) το ζήτημα του πως τοποθετείτε κανείς πάνω στο ζήτημα ένοπλης βίας και εξέγερσης είναι αυτό που καθορίζει το ρόλο του καθενός.

Υπό αυτή την έννοια:
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ,ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΧΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ Η ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ.
ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΥΚΝΕΙΟΥΝ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ.


Το ΚΚΕ, με τόσα μέλη, μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μετατράψει την Αθήνα σε κόλαση για τους αστούς.Δε το έκανε.
Από την αλλη πλευρά ο Συριζα δε παυει να σκορπά τις ρεφορμιστικές αυταπάτες για τις ειρηνικές διαδηλώσεις, να διαδηλώσουμε το δίκιο μας αλλά με μέτρο, μέσα στη νομιμότητα... κτλ κτλ....

Βλεπει κανείς πως είτε στη μία, είτε στην άλλη εκδοχή,τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς δε παυουν να αποτελούν δεκανίκι και μάλιστα ύπουλο και διεφθαρμένο, της αστικής νομιμότητας, της τάξης και της ασφάλειας των αστών.

Αυτοί που αντικαθιστούν τις μαυρες και κόκκινες σημαίες με τις πράσινες και τις ροζ, είναι ο πιο ύπουλος εχθρός του λαικού κινήματος.Εχθρός μεγαλύτερος και από τον πιο δεδηλωμένο αντιδραστικό και ακροδεξιό.

Στη διαλεχτική της σύγκρουσης με το κράτος και τους ένοπλους λακέδες του, αυτό που μετρά δεν είναι άλλο από το ανέβασμα της πάλης σε ποιοτικότερα επίπεδα και η μαζικοποίηση της βίας που θα βαθύνει τη σύγκρουση και θα τη στρατιωτικοποιήσει.

Οι ρεφορμιστικές ηγεσίες των διεφθαρμένων, δήθεν αριστερών κομμάτων, που κάθε φορά προσπαθούν να ξεφουσκώσουν το επαναστατικό κίνημα και να το μετατρέψουν σε ανώδυνη διαμαρτυρία για τη καθεστηκυια τάξη τους θα πρέπει να καταλάβουν ότι πλέον δε μπορούν, δε δύναται να παίζουν ανενόχλητοι τα παιγνίδια τους εις βάρος των ψηφοφόρων τους και της λαικής τους βάσης. Η λαική βάση των κομμάτων αυτών , είτε στα συνδικάτα, είτε στις διαδηλώσεις, κάθε φορά που αυθόρμητα επιζητά τη σύγκρουση επεμβαίνει ο αγγιτάτορας και η κομματική γραφειοκρατία για να ξεφουσκώσει και να αποπροσανατολίσει...


Στην εξέγερση του Δεκέμβρη '08 δεν ήταν τα κόμματα, αλλά οι μαθητές και φοιτητές, οι ανένταχτοι αγωνιστές και αναρχικοί μαζί με ορισμένα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που σήκωσαν το βάρος της σύγκρουσης δίχως καμιά οργάνωση και κοινό πρόγραμα. Υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να καταλάβει την εξέλιξη του πράγματος και για το που θα κατέληγε η ιστορία εάν το μαθητικό, το φοιτητικό, το συνδικαλιστικό κίνημα μαζί με την επαναστατική αριστερά συναντώνταν στη βάση της βίαιης ανατροπής και όχι διαχείρησης του συστήματος υπό τη καθοδήγηση μιας επαναστατικής προλεταριακής ηγεσίας?

Αλλά τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Θα μιλούσαμε για "επανάσταση εδώ και τώρα" και αυτή είναι φράση απαγορευμένη στα ιδεολογικά κάτεργα του ΠΕΡΙΣΟΥ και της ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ.

Σε κάθε περίπτωση (επειδή το πράγμα δεν έχει τελειώσει ακόμα), όποια και αν είναι η εξέλιξη, η εμπερία του δεκέμβρη καταγράφεται σα τη μοναδική μαζική απόπειρα, από τη μεταπολίτευση και ύστερα, να στρατιωτικοποιηθεί η σύγκρουση με το αστικό κράτος σε μια γεωγραφικά εκτεταμένη περιοχή.

ΥΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟΣ.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Αρης